Je bent al een aantal jaren alleen met je kinderen en dan ontmoet je een leuke man die nota bene bij jou op de middelbare school zat. Het lijkt wel ‘meant to be’. Je vindt het alleen zijn ook helemaal niet leuk en hoe fijn is het dan om weer iets te voelen voor iemand die ook heel vertrouwd lijkt.
Hij zit op dat moment nog wel in een echtscheiding, feitelijk woont hij nog samen met zijn (ex) vrouw. Maar dat gaat allemaal veranderen. Intussen heb je leuke dates met hem en de seks is ook heerlijk. Na een aantal maanden is de scheiding er door en meldt hij dat hij een huis gaat kopen. Er is geen overleg, het is een mededeling. En voor het eerst vraag je je af hoe jij in dit plaatje met hem past.
Maar je stapt er overheen want jullie hebben het zo leuk samen. Nou ja, het is heel leuk omdat jij steeds op een afspraak aanstuurt met hem. ‘Wanneer zie ik je weer?’ Hij doet dat niet. Ben je hem steeds voor of komt het niet in hem op? Je denkt dat hij misschien wat autistisch is en dat kan hij niet helpen toch. Als je er met hem over probeert te praten, reageert hij ontwijkend en zegt hij dat jij dingen niet zo zwaar moet opnemen (dat is kritiek). ‘Ok’ denk je, misschien maak ik het ook wel te groot.
Hij gaat met zijn kinderen kamperen en je zegt: misschien wel leuk als ik naar jullie toekom. Dat vindt hij ook leuk en jullie hebben een gezellige dag. Zo gezellig dat jij voorstelt over 2 dagen weer langs te komen. Prima, nou ja.
Als jullie samen gaan fietsen of wandelen praat hij altijd honderduit, verhalen over mensen die hij kent, tv programma’s, hij is erg grappig en je geniet. Maar bij een kopje koffie na de tocht zegt hij ineens: wat ben jij toch stil, heb jij niets te melden? Hij klinkt wat geïrriteerd. ‘Nee’, zeg jij, ik ben nu eenmaal wat stiller, ik heb niet zoveel verhalen.’
‘Lekker makkelijk’, zegt hij, ‘je investeert niet, je hebt geen input’. Dat is een kant van jou die ik bepaald niet leuk vind (dat is kritiek). Hij is boos.
En je gaat je verdedigen, je gaat ook denken: ‘nee inderdaad wel een beetje saai als ik altijd maar stil ben’. Je gaat twijfelen aan jezelf.
Het lijkt allemaal niet zo ernstig maar voor mij zijn dit echte rode vlaggen.
Een vrouw die niet graag alleen leeft is kwetsbaarder, heeft er (te) veel voor over om met een partner te zijn. Als je door opmerkingen van je partner gaat twijfelen aan jezelf, onzekerder wordt over jezelf, is er manipulatie gaande.
In een gezonde relatie kan je jezelf zijn, ben je welkom met je vragen, angsten en zorgen. In een gezonde relatie kijkt de partner vooral naar zichzelf en laat hij of zij zich raken in de wetenschap dat het veilig is, dat de ander luistert, zonder te oordelen.
Dus als een partner je bekritiseert zonder zich te laten raken of naar zichzelf te kijken, dan wordt het erg moeilijk voor je.