Rouwverwerking

Je verlies nemen in je leven

‘Toen ik 9 jaar was overleed mijn vader aan leukemie. Hij was al een paar jaar ziek.
Soms leek het beter te gaan, dan gingen we weer op vakantie en vergat ik dat hij ziek was. Eigenlijk wist ik niet dat hij dood zou gaan. De volwassen mensen wisten dat wel…. Mijn vader en moeder konden er niet over praten. Het was te erg.
Ik mocht niet naar de crematie. Pas veel later besefte ik dat ik jarenlang boos was en nog weer later waarom.’

Je krijgt het niet verwerkt…

De dood, het verlies, op een bepaalde manier is het een mysterie. Het overkomt ons allemaal vroeg of laat, klein en groot.
Soms voelt het als verraad. Hadden we dit afgesproken, dat jij zo jong zou sterven? Waarom hebben artsen die fout gemaakt? Waarom ben je weggegaan? Waarom was er geen afscheid? Het is een eenzijdig verhaal, het wordt voor ons beslist en het laat ons met lege handen achter. En soms kunnen we dat gewoon niet accepteren. Blijven we er mee bezig. Blijven we strijden voor ons recht, tegen de oneerlijkheid. Soms is het zo moeilijk om met dat verlies op eigen benen te staan. Het is te zwaar, we gaan er aan onder door. Hoe vinden we nieuwe bedding in ons leven?

Rouwverwerking: wat houden we vast en waarom?

Daar gaat mijn begeleiding over. Als je niet voldoende kunt rouwen, als je te vroeg hebt moeten rouwen en daar niets van begreep zoals ik, dan blijft het verlies knagen in jouw leven. Ergens moet het zijn afronding vinden, ergens moet het milder worden. Ergens moet het verlies, de pijn, worden aangenomen. Want je wil weer voluit leven, met je hart open.

Meer weten over rouwverwerking?