Ik had het laatst nog, het was maar heel klein, maar toch. Ik was op een symposium en in de lunchpauze kwam ik in gesprek met een dame. Ik vertelde dat ik ergens mee worstelde. Dat ik me had ingeschreven voor een training en dat ik me daar in tweede instantie niet happy over voelde. Dat ik eigenlijk wilde annuleren. Waarop zij tegen mij zei dat die misschien juist heel goed voor mij zou kunnen zijn. Dat ze vermoedde dat ik juist heel veel ging leren daar.
OEPS… WEERSTAND. Ik voelde een muurtje in mij omhoog komen. Ik voelde ongemak en irritatie en wilde liefst zo snel mogelijk aan een ander tafeltje gaan zitten.
En toch… daar ligt een KANS! Want daar gebeurt wat. Ik werd klaarblijkelijk ergens in geraakt, anders hoeft dat muurtje niet omhoog te komen. Het vervelende met muurtjes is dat je geen keuze meer hebt. Je reactie wordt een moeten: je moet weg, je trekt je in jezelf terug of je wordt boos. Je gaat UIT VERBINDING met jezelf en de ander.
En juist omdat het bij zo’n vluchtige ontmoeting als ik had, niet zo heel diep gaat, is het op een bepaalde manier ook gemakkelijker om bij jezelf te blijven en het te onderzoeken. Maar in je relatie bijvoorbeeld, als je steeds weer en ook diep geraakt wordt, kan dat heel moeilijk zijn en zelfs leiden tot een relatiebreuk. En soms is dat onvermijdelijk maar vaak ook niet.
Als je de KANSEN benut en je eigen geraaktheid met compassie durft te onderzoeken, zal je je meer verbonden met jezelf voelen en met de ander. Als je je veilig genoeg kunt voelen om jouw geraaktheid, je gevoelens met je partner te delen, ligt er ook een uitnodiging aan hem of haar om hetzelfde te doen.
Terug naar mezelf: als ik het idee krijg dat iemand iets voor mij invult of bepaalt, raakt me dat. Dan kan ik het gevoel krijgen dat de ander mij niet ziet. En dat idee kan alleen maar ontstaan als ik mezelf daarin niet volledig zie, anders zou het mij niet raken.
Ik zag dus niet volledig mijn eigen moeite met die training…