Je partner kan je zo verschrikkelijk raken, je zo in de steek laten, je steeds weer pijn doen op diezelfde plek. En dan haal je uit, je maakt verwijten, je gaat de discussie aan. Twisten over wie wat deed en waarom. Of je trekt je juist terug, je voelt je misschien buitengesloten en je likt in stilte je wonden. Of je neemt afstand en je blijft van binnen boos op je partner.
En misschien ontmoet je inmiddels iemand die jou wel begrijpt, die echt luistert.
Zie je wel, je hebt echt geen fijne partner.
Misschien moeten jullie wel uit elkaar…. maar ja, de kinderen. Of het huis met die hypotheek.
Het is pijnlijk en moeilijk.
Herken je dit als een patroon in je leven, in jouw relaties? De manier waarop je kan reageren in de intimiteit van de relatie?
Heb je dan de moed om naar jezelf te kijken, naar wat er dan zo geraakt wordt bij jou van binnen? Die gekwetstheid van vroeger uit? En heb je ook de moed om echt te luisteren naar je partner?
Je ontmoet je partner met een bedoeling. Dat was ook jullie aantrekkingskracht. De diepere bedoeling van je relatie is dat je geconfronteerd wordt met je eigen pijn en kwetsbaarheid. Dat is wat liefde doet. Liefde opent de mogelijkheid om te groeien. Om je pijn onder ogen te zien en verrijkt met de waarheid daarover weer verder te kunnen.
Onder alle relaties zit de dynamiek van het verlangen te willen verbinden en toch jezelf te kunnen zijn. Dat is tegelijk het spanningsveld. We waren één met onze moeder, waarna de grote reis naar autonomie begint, terwijl ook verbinding van levensbelang is. Verbinding met onze moeder, vader en via hen met grootouders en zo de familielijn.
Deze reis verloopt vaker problematisch. Wat terug komt in onze relaties op volwassen leeftijd. Want daarin proberen we onbewust alsnog te krijgen wat we vroeger zo nodig hadden.
Als je deze dynamiek in het bijzijn van je partner en met je partner onder ogen durft te zien, kan je het patroon gaan doorbreken.
Ik zie heel graag jouw reactie op mijn blog. Aarzel niet om jouw ervaring te delen!