Jouw leven is niet normaal toch?

Ken je dat? Dat je steeds tegen mensen en situaties aanloopt die je uit het lood slaan? Waarom doet hij dat, dat is toch niet normaal? Waarom ziet ze niet dat ze mij geen keuze laat, dat ze ongelooflijk dominant loopt te doen? Waarom belt niemand mij, waarom nodigt nooit iemand mij uit om iets leuks te doen? Ik begrijp het gewoon niet.

Je kijkt naar je leven en wat je ziet, wat je beleeft, bevalt je niet. het is een worsteling, je bent moe, je verveelt je, je leidt jezelf af met Netflix of facebook, je werkt hard. Gelukkig, weer een dag voorbij, weer een dag overleefd, misschien wordt morgen beter.
En dat gebeurt niet.
Durf je jezelf dan de vraag te stellen wat er bij jou van binnen leeft? Hoe jij je eigenlijk voelt van binnen? En durf je op te merken wat je denkt in jezelf? Dat er steeds iets praat in jezelf?

Niet meer gehoorzamen

Vaak leeft er een stem in ons die klaagt, kritiek uitoefent of simpelweg negatief is. Die stem signaleert alles ‘wat niet normaal is’. Of dat iets op een bepaalde manier moet. Dat er klaarblijkelijk wetten zijn die je moet gehoorzamen. Bijvoorbeeld, als je van elkaar houdt ben je vaak bij elkaar. Of, als je een relatie hebt, ga je niet elke twee weken een avond alleen met vrienden op pad. Dat doe je toch gewoon niet. Of je moet het huis poetsen als vrienden op bezoek komen.
Iedereen heeft wel zo’n stem en het beïnvloedt ons leven volkomen. Want als je dan merkt dat je vriendin af en toe alleen wil zijn, voel je je onzeker over haar liefde voor jou, want die stem zegt dat dat niet normaal is…. of je wordt boos en gaat haar beschuldigen en dan heb je ruzie.
Alles wat moet, wat veroordelend of kritisch klinkt in jezelf, is een weerklank van het verleden, een echo. Het is een stem die jij als kind hebt overgenomen of uit noodzaak hebt gecreëerd, bijvoorbeeld om de angst over jezelf te beteugelen. Als je nou maar flink kritisch en negatief over die ander kunt zijn, hoef je niet te voelen hoe bang jijzelf bent of hoe machteloos jij jezelf voelt.
Het is ook een familiestem: als je niet luistert naar die stem hoor je er niet bij.
Die stem is eigenlijk iets van buiten ons, een stem die wij niet zelf zijn.
Als we die stem klakkeloos volgen krijgt ons leven iets dwangmatigs of iets automatisch.
Als je die stem gehoorzaamt, laat je bepaalde gevoelens niet toe, want die mogen niet. En zo ontneem je jezelf de kans om alle gevoelens te voelen. En daar ligt de sleutel van een vrij leven dat helemaal van jou is.

Alles voelen!

Als je alles mag voelen, zonder weerstand, zonder oordeel, leef je een voelend en scheppend leven vanuit je hart, zonder krampachtigheid en in levendigheid.
Het vuurtje van jouw leven brandt, jouw stem klinkt in alle toonaarden, vrij.
Daar kan je nu mee starten, in het dagelijkse, in je directe omgeving: ik voel en dat is ok.