Bijna alles wat we denken en wat we doen, ja zelfs wat we voelen, is een directe reactie op iets buiten ons. En als het niet buiten ons is dan gaat het vaak om een reactie op een herinnering of op een verwachting.
Er is een soort zichzelf bedienende ‘kermis’ aan de gang lijkt wel van registratie van feiten, nep-feiten zelfs, commentaar daarop en analyse daarvan. Opinievorming en gelijk of ongelijk hebben. Steeds meer op afstand van elkaar en steeds massaler. We houden elkaar als het ware nogal bezig in een mindbubble.
En waarmee eigenlijk?
We kunnen het heerlijk vinden om vloggers te volgen, te kijken wat ze eten, waar ze eten, wat ze doen, wie ze kennen etc. etc. Of we kijken naar tv-programma’s, talkshows, films en we vinden ze boeiend of saai, we ontspannen van werk en gaan onderuit zitten.
We hebben onze vrienden op bezoek, we praten met ze en we vinden wat van hun leven, hun mening. We zijn het eens, dan hebben we een fijne avond, of we zijn het niet eens, dan is de avond wat minder fijn.
We vinden veel en wisselen dat uit, maar waar zijn wij zelf eigenlijk op dat moment, wat betekent dat alles werkelijk voor ons, wat voelen we echt in ons als we de eerste reactie voorbij gaan?
Hoe zou het zijn om ‘het vinden’ los te laten en onszelf steeds de vraag te stellen wat iets werkelijk voor ons betekent, wat ons raakt ergens in en daarbij in ons zelf stil te staan.
En als het ons niet raakt, dat we het kunnen laten liggen.
Hoe zou het zijn om steeds nieuwsgierig te zijn naar jezelf, wat zich afspeelt in jou en wat er gebeurt als je daar een poosje bij kunt blijven. Om te voelen wat vervolgens in de leegte, in de stilte in jou tot uitdrukking wil komen.
Zo las ik laatst het boek van Lucia Rijker, bokser en boeddhist, waarin ze vragen stelt over het leven en op ontdekkingsreis gaat langs voor haar inspirerende mensen. Een van de mensen die ze interviewt is Adelheid Roosen. Adelheid staat als een soort gerijpt, onbevangen kind in het leven. Zij zegt bijvoorbeeld: ik ben jij en jij bent mij en maakt daarmee theater. Zo stond ze op een avond bij de buurman tegenover haar voor de deur en vroeg of ze kon komen logeren. Ze kenden elkaar van gezicht. Adelheid voelde een impuls in zichzelf om met hem kennis te maken omdat hij de gordijnen dicht deed toen hij ging slapen op hetzelfde moment dat zij dat in haar huis deed.
Ze volgde haar impuls, bijzonder. En nu creëert ze wijksafari’s.
Ze zegt ook: als ik iemand vervelend vind, vind ik dat interessant en onderzoek ik dat in mijzelf. Ze gaat bij zichzelf naar binnen en stelt zichzelf de vraag waarom die ander haar raakt, wat dat is. Ze richt zich niet op de ander.
Ze neemt als het ware verantwoordelijkheid voor de kracht van haar eigen irritatie en projecteert die niet meer op de ander, hoeft ook niets meer te vinden van die ander.
Dit is een ongelooflijk belangrijke beweging die we ook terugvinden bij Marshall B. Rosenberg (geweldloze communicatie) en de boeddhist Thich Nhat Hanh, waarmee we als het ware het stuur van ons bewustzijn, ons leven, in eigen hand nemen en de kermis stoppen.
Als je je angstig of boos voelt door iemand, of door iets in je leven dat je steeds achtervolgt, is het heilzaam (voor jezelf en anderen) om dat gevoel in jezelf, in je fysieke ervaring ook, bewust te worden, alle aandacht te geven, om het uiteindelijk weer los te kunnen laten. De kracht die zich in dit proces ontvouwt, die je gaat voelen, is zelfs een scheppende kracht en helemaal van jouzelf!